Rozdział 11

Ważna cecha teorii wiecznego istnienia

Cechą podstawową teorii wiecznego istnienia jest odejście od tajemnic dotyczących atrybutów, cech, przymiotów i aktywności Bytu Pierwoistnego. Jest to skutek naukowego podejścia do analiz prowadzonych w ramach essenceizmu, który ukształtował tę teorię.
To oznacza nowatorskie podejście w tej teorii.

Takie postępowanie wpisuje się w cele nauki, która od wieków wyjaśnia tajemnice dotyczące wszelkich zjawisk we wszechświecie. Szczególnie dwudziesty wiek przyniósł w tym działaniu ogromny postęp. Mój system essenceizm użył zatem tych nowych metod dla zbadania ewentualnego udziału „tajemniczego” Boga w stworzeniu wszechświata, zapoczątkowaniu życia biologicznego oraz zaistnieniu ludzi w środowisku przyrody. Zaowocowało to teorią, która ma za zadanie uporządkować stan wiedzy o pochodzącej od Stwórcy wieczności. Moja teoria wykazuje bowiem ważną rolę Pierwoistnej Siły Miłości, którą, jako supersiłą, dysponuje Stwórca. Dzięki odejściu od tajemnic teoria wiecznego istnienia mogła również odejść od starych poglądów dotyczących stwórczych czynności Stwórcy wobec świata i ludzkości. Wobec tego ta teoria może również naprowadzić myśl naukową na ewentualny fakt, że wszechświat nie pojawił się nagle w jakiś tajemniczy sposób. Zresztą od dłuższego czasu system essenceizm, który ukształtował tę teorię, zwracał uwagę na to, że przyszedł już czas na ponowną analizę obecnych poglądów naukowców.

Obserwując postęp badań w fizyce kwantowej oraz astrofizyce można mieć nadzieję, że nauka stopniowo odkryje wiele nowych zjawisk pozwalających na lepsze zrozumienie naszej rzeczywistości. Gorzej ma się sprawa z wyznaniami religijnymi, które nie dość, że nie robią żadnych postępów w odsłanianiu tajemnic dotyczących bezpośredniego pochodzenia ludzkości od Stwórcy oraz w rozszerzaniu wiedzy dotyczącej naszej wiecznej osobowości, to jeszcze obkładają dogmatami możliwość ich poznania. Na przykład w kościele katolickim dogmaty bezpośrednio blokują wiedzę o przymiotach Boga, o świecie duchowym, o wieczności człowieka, osobowości Jezusa Chrystusa i o tajemniczym Duchu Świętym. W innych religiach zasady wiary też mają charakter dogmatów. Jest to bardzo szkodliwa postawa wobec wysiłków wielu ludzi chcących zdobyć pełną wiedzę o tym, co ich dotyczy. Tymczasem największe religie świata bezpośrednio lub pośrednio działają na rzecz zubożenia wiedzy dotyczącej  Stwórcy oraz wieczności człowieka.

Wniosek z tego jest taki, że trwanie tych wszystkich religijnych tajemnic utrzymuje ludzkość z dala od jej Stwórcy, a na dodatek blokuje główną misję religii, którą jest zbawienie świata od zła. W wielu wyznaniach religijnych nakazy i wpływ siły władzy przywódców bardzo ograniczyły zdolność swych wyznawców do obdarzania ludzi prawdziwą miłością. Teoria wiecznego istnienia próbuje całkowicie zmienić stan wiedzy o Bogu i ludzkości. System essenceizm pokazał wcześniej prawdziwą wartość wieczności i miłości jako form mogących uzdrowić zły świat. Ma to doprowadzić do wiecznego istnienia miłości oraz związanego z nią dobra. W skali światowej warto więc wprowadzić zalecenie Jezusa Chrystusa, aby się na nowo narodzić, co oznacza przywrócenie wieczności ludziom. Taki jest cel teorii wiecznego istnienia.