Główne pojęcia teorii wiecznego istnienia

Sfera poza czasem i przestrzenią – to niczym nieograniczony stan, ani czasem, ani przestrzenią. Stanowi wszytko poza przestrzenią wszechświata, czyli wszystko, co jest w stanie pojąć nasza wyobraźnia. Według teorii wiecznego istnienia wszechświat wyłonił się ze stanu poza czasem i przestrzenią w formie gwałtownego zdarzenia. Obrazowo można powiedzieć, że teraz tkwi całkowicie w stanie poza czasem i przestrzenią. Ta sfera czy inaczej ten stan jest jedynym właściwym „miejscem”, w którym możliwe jest istnienie wiecznego Bytu Pierwoistnego. Według teorii wiecznego istnienia wypełnia On ją całkowicie. Można powiedzieć, że utożsamia się z nią. Stąd powstało twierdzenie teorii wiecznego istnienia, że wszechświat najpierw powstał z Bytu Pierwoistnego, a teraz w Nim tkwi. Zarówno istnienie tej sfery, jak i Bytu Pierwoistnego są podstawowymi pojęciami, z których wywodzą się wszelkie prawa i zasady tworzące teorię wiecznego istnienia. W pojęciu religijnym tę sferę można nazwać światem lub wszechświatem duchowym.

Byt Pierwoistny - to Wieczna Osobowość, czyli nieograniczona czasowo i przestrzennie Istota Pierwoistna przenikająca swoją obecnością cały stan poza czasem i przestrzenią.

Akt stworzenia – to proces, w którym z energii tworzy się materia. Oznacza to łączenie się Strony Fizycznej Stwórcy (Energia Pierwszej Przyczyny) z Jego Stroną Duchową (Osobowość Stwórcy, z której wywodzą się wszelkie prawa kształtujące wszechświat)

Osobowość Bytu Pierwoistnego (w koncepcji religijnej może być nazwana Duchem Bożym) – jest Stroną Wewnętrzną Bytu Pierwoistnego wypełniającą razem z Jego Stroną Zewnętrzną (Energią Pierwszej Przyczyny) stan poza czasem i przestrzenią. Przymiotami Osobowości Bytu Pierwoistnego są: Wola, Inteligencja oraz Uczuciowość ześrodkowane w Jego Sercu.  Te określenia  tworzą sąd egzystencjalny, według którego Osobowość Bytu Pierwoistnego jest właściwym wiecznym stanem Bytu Pierwoistnego, tak jak osoba duchowa człowieka jest właściwym wiecznym stanem człowieka.

Energia Pierwszej Przyczyny – jest to niewyczerpalna pierwoistna energia wypełniająca zarówno stan poza czasem i przestrzenią (jako praenergia), jak i czasoprzestrzeń wszechświata, w którym tworzy różne formy energii i materii. Jest to Zewnętrzna Strona Bytu Pierwoistnego. Jest zatem „tworzywem” lub inaczej „budulcem” wszechrzeczy, czyli wszystkiego, co znajduje się we wszechświecie.

Serce Bytu Pierwoistnego – jest Rdzeniem Jego Osobowości. Jest źródłem Jego Pierwoistnej Siły Miłości. Serce Bytu Pierwoistnego jest Centrum, w którym skupiona jest Jego Uczuciowość, Intelekt i Wola Jest Ono jakby „punktem”, od którego się zaczyna wszystko to, czego dokonuje Byt Pierwoistny.

Miłość Bytu Pierwoistnego – to strumień energii mający swoje źródło w Sercu Bytu Pierwoistnego. Dotyczy ona jednego z Jego głównych atrybutów, czyli Uczuciowości. Ukierunkowana energia Miłości Bożej tworzy największą siłę we wszechstworzeniu, czyli Pierwoistną Siłę Miłości. Kierunek nadają jej pozostałe główne atrybuty Boga, to znaczy Jego Inteligencja i Wola. Ten kierunek teoria wiecznego istnienia definiuje jako stan tworzący dobro.

Opatrzność Boża – pojęcie wprowadzone do teologii chrześcijańskiej oznaczające stałą opiekę Boga nad ludzkością. W przeciwieństwie do tak rozumianego pojęcia Opatrzności teoria wiecznego istnienia wykazuje, że jest to działanie praw i zasad Bożych, które przy pomocy Jego Pierwoistnej Siły Miłości prowadzi wszystko, co stworzył Byt Pierwoistny do stanu doskonałości. Jej celem jest zatem doprowadzenie ludzi do poziomu dzieci Bożych i powstanie Królestwa Niebieskiego. Opatrzność Boża nabrała specyficznego znaczenia po upadku pierwszych ludzi. Z jednej strony działa Ona jako stały drogowskaz wyznaczający zagubionym ludziom w upadłym świecie prawidłowy kierunek drogi do Królestwa Niebieskiego. Z drugiej strony uruchamia Ona Siłę Miłości, gdy wola człowieka pobudza go do działania, aby przeciwstawić się złu.

Istota duchowa – to wieczny byt wywodzący się bezpośrednio od Stwórcy i obarczony przymiotami Jego Osobowości. W ramach tej kategorii mieści się każda osoba duchowa człowieka oraz aniołowie.

Człowiek – to byt istniejący wiecznie od momentu swego fizycznego narodzenia. Jest pochodną Bytu Pierwoistnego zrodzoną przez Niego w postaci osoby duchowej, która na okres życia fizycznego potrzebuje osoby fizycznej od swych „ziemskich” rodziców. W pierwszej fazie życia osoba fizyczna i duchowa są zintegrowane. Po zakończeniu okresu przebywania na Ziemi każdy człowiek jako osoba duchowa kontynuuje wieczne życie w świecie duchowym. Istota ludzka jest najwyższą i odrębną od innych formą życia.

Osoba fizyczna człowieka – to nasze ciało fizyczne obdarzone instynktem życia podobnym w pewnym stopniu do instynktu u zwierząt. W teorii wiecznego istnienia ten instynkt został nazwany duszą fizyczną, czyli wewnętrzną naturą kierującą ciałem człowieka.

Osoba duchowa człowieka – jest osobowością wyłonioną z Osobowości Bytu Pierwoistnego. Stanowi ona właściwego wiecznego człowieka. Według teorii wiecznego istnienia jest koncentracją pierwoistnej energii uformowanej wokół osobowościowego centrum, zwanego sercem, a kierowanej przez duszę duchową. Teoria wiecznego istnienia określa duszę duchową jako wewnętrzną naturę kierującą.  

Świat duchowyto nazwa pierwoistnej sfery poza czasem i przestrzenią wraz z przejściowymi sferami duchowymi przeznaczonymi dla niedoskonałych osób duchowych ludzi, którzy zmarli nie osiągnąwszy doskonałości. Świat duchowy przeznaczony jest do wiecznego życia wszelkich istot duchowych. W szczególności zgodnie ze stwórczą koncepcją Stwórcy pierwoistny świat duchowy jest właściwą sferą wiecznego przebywania ludzi.

Jezus Chrystus – Syn Boży, Mesjasz, Zbawiciel, Odkupiciel, Drugi Adam i Syn Człowieczy. Te terminy są prezentowane przez teologów na Jego określenie. Chrześcijanie dodają przed Jego imieniem słowo Pan, które podkreśla Jego pozycję jako Pana stworzenia, podobnie jak w zestawieniu Pan Bóg w znaczeniu Pana wszechrzeczy. Jezus Chrystus narodził się jako człowiek niemający żadnego uzależnienia od Szatana, czyli bez grzechu pierworodnego. Na takie narodziny złożył się cały „łańcuch rodowodowy” utworzony z pokoleń narodu izraelskiego. Według teorii wiecznego istnienia miał zbawić świat spod władzy Szatana metodą nauczania, a nie przez krwawą ofiarę. Według tej teorii był człowiekiem, a właściwie musiał nim być, aby zbawienie ludzkości miało sens. Jezus mógł reprezentować ludzkość w wyniku pokonania Szatana, co w sposób symboliczny zostało opisane w Biblii jako kuszenie na pustyni. Wtedy potwierdził Swą godność Syna Bożego. Zatem przez upadłą ludzkość powinien być traktowany jako jedyny Syn Boży. W pewnym sensie zastępuje On Samego Boga, gdyż upadli ludzie nie mają bezpośredniego kontaktu ze Stwórcą. Zgodnie z tą teorią może być też traktowany jako Obraz Boga przeznaczony dla naszej wyobraźni.

Duch Święty – ten prezentowany przez chrześcijan boski byt duchowy ma wyczuwalny charakter żeński, gdyż reprezentuje dobroć, miłość, opiekę i pozostałe cechy matriarchalne. Razem z Jezusem stanowi Obraz Boga zwany przez chrześcijan Trójcą Świętą. Jezus w tej Trójcy reprezentuje Drugiego Adama, a Duch święty Drugą Ewę. Ponieważ Druga Ewa nigdy się nie pojawiła, to pozostała po niej tylko misja stania u boku Syna Bożego. Tę misję mogą spełniać aniołowie oraz osoby duchowe kobiet ze Starego Testamentu, takich jak Sara, Rebeka, Rachel, Tamar i wiele innych.

Dobro i zło

Dobro - to stan rzeczywistości trwającej zgodnie z pierwotną koncepcją Bytu Pierwoistnego. Według tego stanu ukształtował człowieka na Swój Obraz i podobieństwo, by był Jego dzieckiem zintegrowanym z Jego Rzeczywistością. Dzięki temu odbieramy dobro jako funkcję i skutek wprowadzania praw i zasad pochodzących od Stwórcy, czyli Opatrzności Bożej. Dobro jest wprowadzane przez Siłę Miłości, która stanowi jedną ze sprawczych sił Bytu Pierwoistnego. Nadany przez nią kierunek działania jest stanem dobra, tworząc właściwy status naszego świata. Zatem essenceizm określa dobro jako warunek istnienia rzeczywistości Stwórcy przeznaczonej do wiecznego trwania ludzkości. Dokładniej mówiąc, jest to stan „wypływający” z Uczciwości, Woli i Intelektu Bytu Pierwoistnego. Jest ono wieczne jak On Sam. Można je też nazwać wprowadzonym w życie Słowem Bożym.

Zło - to jedyny wyjątek od koncepcji wszechrzeczy pochodzącej od Stwórcy. Powstało całkowicie poza Nim i jest Mu nieznane. Zło zostało wprowadzone do naszej rzeczywistości przez opiekuna pierwszych ludzi Archanioła Lucyfera jako nowa jakość już po stworzeniu świata. Nie jest to zwykła jakość czy zjawisko, jakich jest wiele we wszechstworzeniu. To rodzaj antyrzeczywistości, czyli osobliwości powstałej poza Bytem Pierwoistnym. Tę antyrzeczywistość, czyli nasz ogarnięty złem świat, można nazwać piekłem. To jest obecny stan naszego świata.

Poniżej podaję podstawowe określenia dobra i zła:

a) w znaczeniu czynności – dobro to działanie i wynik działania zgodny z Wolą Boga, a zło to działanie i wynik działania niezgodny z Wolą Boga.   

b) w znaczeniu źródłowym – dobro to stan tworzony przez Pierwoistną Siłę Miłości, a zło to stan tworzony przez siłę władzy powstałą przez odwrócenie kierunku Siły Miłości na przeciwny.

c) w znaczeniu stanu – dobro oznacza Królestwo Niebieskie, czyli świat pod zwierzchnictwem Boga, a zło piekło, czyli świat pod panowaniem Szatana.

d) w znaczeniu uosobienia – dobro ucieleśnia się w Osobie Bytu Pierwoistnego, a zło w postaci Szatana.

e) w znaczeniu istnienia – dobro jest stanem trwającym wiecznie, a zło jest przemijające i zostanie kiedyś zlikwidowane.

f) w znaczeniu bieżącej rzeczywistości – dobro jest tym, co powinno zawsze być, a zło tym, czego nie powinno być.

Szatan, określany jako pierwotne osobowe zło – to były Archanioł Lucyfer, który przemienił się w istotę o innej osobowości. Nie należy on do Rzeczywistości Stwórcy. Zarówno Lucyfer jak i Szatan to imiona tej samej istoty duchowej, ale o dwóch całkowicie odrębnych osobowościach, tak jakby były to dwie zupełnie inne osoby duchowe. Jedna, zwana Szatanem, posiada tylko naturę upadłą, inaczej mówiąc nową, złą stronę pierwotnie stworzonego Archanioła, a druga, zwana Lucyferem, jakby zastygła w czynnościach życiowych, posiadając dalej czystą, pierwotną naturę. Ta sama sytuacja dotyczy tych aniołów, którzy upadli razem z nim. Dla Stwórcy istnieje tylko jedna rzeczywistość i do tej Jego Rzeczywistości należy Archanioł Lucyfer oraz wszyscy pozostali archaniołowie i aniołowie. Widać z tego, że poza Bytem Pierwoistnym powstała jeszcze inna rzeczywistość, czyli antyrzeczywistość, do której należy Szatan. Widać z tego, że poza dziełem Stwórcy powstała inna rzeczywistość, czyli antyrzeczywistość, do której należy Szatan. Stało się to więc na skutek działania Archanioła sprzecznego ze swą misją. Doprowadził on do zmiany kierunku Pierwoistnej Siły Miłości na przeciwny, co utworzyło siłę władzy. Ten proces, którzy przebiegał na początku historii ludzkości, uczynił z Szatana niewłaściwym „władcą naszego świata”. Jego siła władzy pociągnęła za sobą upadek pierwszych ludzi, którzy odziedziczyli od niego cechy złej osobowości w formie upadłej natury. W ten sposób Szatan stał istotą dominującą nad ludźmi. On i podlegle mu demony kształtują naszą rzeczywistość, gdyż przenoszą swą siłę władzy na ludzi. Szatan jest zatem źródłem siły władzy oraz jej centrum i kwintesencją. W wyniku zbawienia Szatan powinien przestać istnieć, a wtedy „ożyje” osobowość Archanioła Lucyfera oraz jego aniołów.

Czasoprzestrzeń wszechświata – to zmieniająca się i rozszerzająca się „zawartość” wszechświata. Według essenceizmu jest ona otoczona wieczną sferą poza czasem i przestrzenią, jakby tkwiąc w niej.

Essenceizm – to nowe pojęcie, używane tylko przeze mnie, oznaczające spójny system analityczny oparty na logice, a przeznaczony do badania osobliwości poza czasem i przestrzenią oraz wszystkiego, co z tego wynika. Głównym impulsem do jego powstania było uświadomienie sobie możliwości istnienia Pierwszej Przyczyny wszechświata w stanie poza czasem i przestrzenią. Umożliwiło to wyjaśnienie wszelkich pojęć essenceizmu, ze szczególnym uwzględnieniem praw działania świata duchowego. Essenceizm ma ściśle określone zasady działania oraz instrumenty badawcze, które zgodnie z kanonami nauki posłużyły do utworzenia teorii wiecznego istnienia.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Strona internetowa - ISTOTA -”Dotyk wieczności”