Rozdział 4

Aksjomaty Teorii wiecznego istnienia

Głównym aksjomatem teorii wiecznego istnienia jest to, że „coś” nie może powstać z „niczego”.

Uzupełnieniem powyższego aksjomatu jest zjawisko przyczynowości. Oznacza ono, że wszystko powinno mieć swoją przyczynę. W tym twierdzeniu jest jeden wyjątek: Pierwsza Przyczyna, czyli Byt Pierwoistny zajmujący sobą cały stan poza czasem i przestrzenią. Teoria wiecznego istnienia traktuje więc jako pewnik brak przyczynowości istnienia Bytu Pierwoistnego.

W stanie poza czasem i przestrzenią, którego istnienie jest założeniem teorii wiecznego istnienia, nie ma punktów odniesienia i nie upływa czas. W tej sytuacji łańcuch przyczynowości nie może zadziałać. Tak jest również w przypadku Bytu Pierwoistnego, który jako źródłowy Byt zajmuje sobą cały ten wieczny stan, czyli niemający ani początku ani końca. Przeto w teorii wiecznego istnienia Byt Pierwoistny jest absolutem niemającym ani początku, ani końca, a więc sam dla Siebie jest On absolutną Pierwszą Przyczyną.

Teoria wiecznego istnienia przyjmuje za pewnik, że czasoprzestrzeń wszechświata powstała z energii wraz z towarzyszącymi ją prawami. Te prawa są wieczne, tak jak i energia, gdyż według teorii muszą wywodzić się z wiecznego stanu poza czasem i przestrzenią. Teoria utożsamia te prawa z pierwszym głównym atrybutem Bytu Pierwoistnego, nazwanym przez teorię wiecznego istnienia Jego Stroną Wewnętrzną, a energię z drugim głównym atrybutem tego Bytu, nazwaną w tej teorii Jego Stroną Zewnętrzną.